Zgodnie z badaniami archeologicznymi, technologia chemicznego chromowania była stosowana na brązowej broni w Chinach już 2200 lat temu. Technologia elektrolitycznego chromowania została po raz pierwszy opisana przez niemieckiego uczonego Gerthera w jego rozprawie doktorskiej w 1856 roku. W latach 20. XX wieku Sargent i Fink rozwinęli technologię chromowania sześciowartościowego z użyciem chromianu jako elektrolitu, co następnie zindustrializowało proces chromowania. Do dziś technologia ta ma historię rozwoju liczącą prawie 100 lat.

Obecnie metalowe elementy wielu produktów gospodarstwa domowego i dóbr przemysłowych są chromowane na powierzchni. Dzieje się tak, ponieważ warstwa chromowana nie tylko pełni funkcję estetyczną, ale co ważniejsze, zwiększa twardość powierzchni i zmniejsza korozję metalu podstawowego. Chociaż obecnie istnieją różne technologie dekoracji powierzchni i antykorozyjne, chromowanie wciąż zajmuje ważne miejsce. Na całym świecie istnieje wiele fabryk chromowania, a zapotrzebowanie na chromowanie pozostaje silne.

W oparciu o rodzaj użytego elektrolitu, procesy chromowania dzielą się na procesy chromu sześciowartościowego i procesy chromu trójwartościowego. Proces chromu sześciowartościowego (Cr(VI)), który został opracowany do dnia dzisiejszego, wykorzystuje bezwodnik chromowy (CrO₃) jako elektrolit, a stężony roztwór kwasu chromowego (CrO₃ + H₂SO₄) przygotowuje się przez dodanie kwasu siarkowego. Roztwór kąpieli ma bardzo wysoką kwasowość; chrom w kwasie chromowym jest redukowany z Cr(VI) do Cr(II), a ostatecznie do Cr(0). Równania reakcji elektrodowych na katodzie i anodzie podczas procesu chromowania przedstawiono na rysunku 1.